Działanie leku i ulotka
Xetanor jest lekiem należącym do grupy leków przeciwdepresyjnych. Jest stosowany w przebiegu chorób przebiegających z depresją, lękiem, fobiami i innych schorzeniach natury psychicznej.
Substancją czynną leku Xetanor jest paroksetyna, związek należący do szerokiej grupy leków przeciwdepresyjnych. Należy ona do podgrupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Działanie leku opiera się na hamowaniu wychwytu neuroprzekaźnika, serotoniny, którego niedoborom przypisuje się występowanie stanów depresyjnych i innych zaburzeń psychicznych. Zahamowanie wychwytu prowadzi do zwiększenia ilości serotoniny w mózgu. Jako lek paroksetynę wprowadzono na rynek w 1992 r. w Stanach Zjednoczonych przez firmę SmithKline Beecham, która znana jest dzisiaj jako jeden z gigantów rynku farmaceutycznego i funkcjonuje pod nazwą GlaxoSmithKline. Czytaj również: APO-PAROX.
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Nie stosować z pimozydem i tiorydazyną. Leczenie inhibitorami monoaminooksydazy (MAO) można rozpocząć 7 dni po zakończeniu terapii paroksetyną, natomiast po zakończeniu terapii inhibitorami MAO należy odczekać 14 dni. Nie zaleca się stosowania u pacjentów poniżej 18 roku życia. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z padaczką (stosować jedynie, gdy napady są dobrze opanowane, a przy wystąpieniu napadu – lek odstawić). Nie należy stosować, gdy w trakcie leczenia pojawia się faza maniakalna schorzenia. Zachować szczególną ostrożność w przypadku chorób serca, cukrzycy, jaskry z wąskim bądź zamkniętym kątem przesączania, niewydolności nerek lub wątroby i zaburzeń krzepnięcia.
Lek wykazuje interakcje z alkoholem, nasilając jego działanie sedatywne. W przypadku zastosowania paroksetyny z lekami z grupy NLPZ lub lekami przeciwzakrzepowymi może dojść do nasilenia krwawień. Stosowanie paroksetyny zwiększa stężenie propafenonu, perfenazyny, ranolazyny, aripiprazolu, risperidonu, tamoksifenu, natomiast w przypadku leczenia azenapiną i klozapiną dochodzi do wzrostu stężenia paroksetyny w osoczu. Zastosowanie z innymi lekami z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny skutkuje zwiększeniem toksyczności i możliwością wystąpienia zespołu serotoninowego. Darunavir obniża stężenie paroksetyny w osoczu, natomiast ritonavir je zwiększa. Paroksetyna może prowadzić do wzrostu stężenia metoprololu. Leki
dopaminergiczne takie jak seleginina nie mogą być stosowane równolegle z paroksetyną, a terapię należy rozpocząć najwcześniej 2 tygodnie po zakończeniu leczenia paroksetyną. Jednoczesna terapia z agonistami receptorów 5-HT1, związkami litu, metylotioniną, metoklopramidem może nasilać działanie toksyczne na OUN i prowadzić do wywołania zespółu serotoninergicznego.
Dawkowanie leku jest ściśle związane ze wskazaniami. Lek przyjmować raz dziennie, rano, podczas posiłku. W przypadku ciężkiej depresji – 20 mg/dobę, można stopniowo zwiększać dawkę o 10mg do maksymalnej dawki 50mg/dobę. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne – zaczynając od 20mg/dobę stopniowo zwiększać dawkę o 10mg/dobę do dawki terapeutycznej 40mg/dobę. Maksymalna dawka 60mg/dobę. W przypadku wystąpienia fobii społecznej – zaczynając od 20 mg/dobę, można stopniowo zwiększać dawkę o 10mg/dobę do maksymalnej dawki 40mg/dobę. W przypadku pacjentów w wieku podeszłym nie należy przekraczać 40mg/dobę. Jeśli u pacjenta występuje
niewydolność nerek lub wątroby należy stosować dawki najniższe. Zmian dawkowania dokonuje lekarz.
–
tabletki powlekane po: 20 mg, 30 mg; paroksetyna
Dodaj opinię