Mechanizm działania diklofenaku oraz pozostałych NLPZ polega na hamowaniu enzymu cyklooksygenazy (COX) biorącego udział w przemianach kwasu arachidonowego w wyniku których powstają mediatory stanu zapalnego i substancje uczestniczące w przekazywaniu bodźców bólowych.
Sam diklofenak jest pochodną kwasu fenylooctowego i bardzo mocno hamuje aktywność cyklooksygenazy typu 1 (COX-1), obok naproksenu i ketoprofenu jest jednym z najsilniejszych NLPZ. Stosowany jest przeważnie doraźnie w bólach o dużym nasileniu oraz długotrwale w terapii chorób reumatycznych i zwyrodnieniowych.
Lek ten można również przyjmować podczas leczenia zmian pourazowych w obrębie kończyn i stawów, a także w nerwobólach, bólach miesiączkowych również jako środek przeciwbólowy stosowany jest w okulistyce i laryngologii.
Jednym z głównych przeciwwskazań do stosowania diklofenaku jest choroba wrzodowa, a także zaburzenia czynności wątroby. Jest on najbardziej hepatotoksycznym lekiem spośród wszystkich NLPZ. Nie powinien być stosowany łącznie z innymi lekami tej grupy, ponieważ zwiększa to prawdopodobieństwo uszkodzenia układu pokarmowego. Takie same efekty przynosi picie alkoholu w trakcie kuracji tym lekiem. Diklofenak zmniejsza siłę działania leków moczopędnych, a także osłabia działanie leków hipotensyjnych zwłaszcza β- adrenolityków. Nasila także działanie leków przeciwakrzepowych oraz podnosi stężenie litu w organizmie. Nie wolno go stosować u kobiet ciężarnych i karmiących oraz u osób u których wystąpiły reakcje alergiczne na leki z grupy NLPZ.
Oprócz wielu niekorzystnych objawów ze strony układu pokarmowego diklofenak może powodować także następujące działania uboczne: niewydolność nerek, krwiomocz, uczuleniowe reakcje skórne, bóle i zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rozdrażnienie, obrzęki, zaburzenia widzenia.
W trakcie długotrwałego przyjmowania leku może wystąpić niedokrwistość, a także zapalenie trzustki.
This website uses cookies.