Xetanor

Ciężkie epizody depresji, zaburzenia lękowe uogólnione i z napadami lęku, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia stresowe pourazowe.

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Nie stosować z pimozydem i tiorydazyną. Leczenie inhibitorami monoaminooksydazy (MAO) można rozpocząć 7 dni po zakończeniu terapii paroksetyną, natomiast po zakończeniu terapii inhibitorami MAO należy odczekać 14 dni. Nie zaleca się stosowania u pacjentów poniżej 18 roku życia. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z padaczką (stosować jedynie, gdy napady są dobrze opanowane, a przy wystąpieniu napadu – lek odstawić). Nie należy stosować, gdy w trakcie leczenia pojawia się faza maniakalna schorzenia. Zachować szczególną ostrożność w przypadku chorób serca, cukrzycy, jaskry z wąskim bądź zamkniętym kątem przesączania, niewydolności nerek lub wątroby i zaburzeń krzepnięcia.

Lek wykazuje interakcje z alkoholem, nasilając jego działanie sedatywne. W przypadku zastosowania paroksetyny z lekami z grupy NLPZ lub lekami przeciwzakrzepowymi może dojść do nasilenia krwawień. Stosowanie paroksetyny zwiększa stężenie propafenonu, perfenazyny, ranolazyny, aripiprazolu, risperidonu, tamoksifenu,  natomiast w przypadku leczenia azenapiną i klozapiną dochodzi do wzrostu stężenia paroksetyny w osoczu. Zastosowanie z innymi lekami z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny skutkuje zwiększeniem toksyczności i możliwością wystąpienia zespołu serotoninowego. Darunavir obniża stężenie paroksetyny w osoczu, natomiast ritonavir je zwiększa. Paroksetyna może prowadzić do wzrostu stężenia metoprololu. Leki dopaminergiczne takie jak seleginina nie mogą być stosowane równolegle z paroksetyną, a terapię należy rozpocząć najwcześniej 2 tygodnie po zakończeniu leczenia paroksetyną. Jednoczesna terapia z agonistami receptorów 5-HT1, związkami litu, metylotioniną, metoklopramidem może nasilać działanie toksyczne na OUN i prowadzić do wywołania zespółu serotoninergicznego.

Dawkowanie leku jest ściśle związane ze wskazaniami. Lek przyjmować raz dziennie, rano, podczas posiłku. W przypadku ciężkiej depresji – 20 mg/dobę, można stopniowo zwiększać dawkę o 10mg do maksymalnej dawki 50mg/dobę. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne – zaczynając od 20mg/dobę stopniowo zwiększać dawkę o 10mg/dobę do dawki terapeutycznej 40mg/dobę. Maksymalna dawka 60mg/dobę. W przypadku wystąpienia fobii społecznej – zaczynając od 20 mg/dobę, można stopniowo zwiększać dawkę o 10mg/dobę do maksymalnej dawki 40mg/dobę. W przypadku pacjentów w wieku podeszłym nie należy przekraczać 40mg/dobę. Jeśli u pacjenta występuje niewydolność nerek lub wątroby należy stosować dawki najniższe. Zmian dawkowania dokonuje lekarz.

–

tabletki powlekane po: 20 mg, 30 mg; paroksetyna