Tialorid

Nadciśnienie tętnicze, obrzęki pochodzenia sercowego (niewydolność serca), wątrobowego, nerkowego, szczególnie w przypadkach, w których pragnie się uniknąć uzupełniania (suplementacji) potasu; hydrochlorotiazyd stosowany jako lek pojedynczy powoduje nadmierne wypłukiwanie potasu, co może prowadzić do obniżenia jego stężenia we krwi (hipokaliemia); w większości przypadków konieczne jest wtedy stałe uzupełnianie zwiększonych strat przez dodatkowe podawanie (suplementację) potasu (kalium); zawarty w Tialoridzie drugi składnik – amiloryd należy do grupy leków moczopędnych „oszczędzających potas”- równoważy więc wypłukiwanie potasu przez hydrochlorotiazyd.

Patrz: Disalunil. Nie stosować łącznie z indometacyną (indomethacine), z preparatami zawierającymi potas (kalium) oraz z innymi lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (triamteren, spironolactone) ze względu na możliwość wystąpienia wzrostu stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia), a także z preparatami litu (lithium carbonicum – nasilenie działania i toksyczności litu); szczególnie ostrożnie łączyć z ACE (patrz UWAGI w BENAZEPRIL). Picie alkoholu podczas leczenia Tialoridem może wywołać hipotonię ortostatyczną (zaburzenia równowagi przy nagłej zmianie pozycji ciała na stojącą). Tialorid jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem nerek (zwłaszcza w przypadkach bezmoczu), z uszkodzeniem nerek w przebiegu cukrzycy (nefropatia cukrzycowa) oraz w przypadkach stwierdzonego przed leczeniem podwyższonego stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia; Tialorid może nasilać hiperkaliemię). Podczas przewlekłego leczenia wskazana okresowa kontrola stężenia elektrolitów we krwi (sód, potas, magnez, wapń), a także oznaczanie poziomu kwasu moczowego i glukozy. Tialorid należy podawać w jednorazowej dawce podczas – lub po posiłku. Pełny efekt działania Tialoridu występuje powoli (w niektórych przypadkach po 4 tyg.), toteż zwiększanie dawki leku powinno następować wolno i stopniowo. Przekroczenie dawki maksymalnej nie powoduje zwiększenia siły działania leku, natomiast zwiększa częstotliwość i ciężkość działań niepożądanych.

Patrz: Disalunil. Nie stosować łącznie z indometacyną (indomethacine), z preparatami zawierającymi potas (kalium) oraz z innymi lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (triamteren, spironolactone) ze względu na możliwość wystąpienia wzrostu stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia), a także z preparatami litu (lithium carbonicum – nasilenie działania i toksyczności litu); szczególnie ostrożnie łączyć z ACE (patrz UWAGI w BENAZEPRIL). Picie alkoholu podczas leczenia Tialoridem może wywołać hipotonię ortostatyczną (zaburzenia równowagi przy nagłej zmianie pozycji ciała na stojącą). Tialorid jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim uszkodzeniem nerek (zwłaszcza w przypadkach bezmoczu), z uszkodzeniem nerek w przebiegu cukrzycy (nefropatia cukrzycowa) oraz w przypadkach stwierdzonego przed leczeniem podwyższonego stężenia potasu we krwi (hiperkaliemia; Tialorid może nasilać hiperkaliemię). Podczas przewlekłego leczenia wskazana okresowa kontrola stężenia elektrolitów we krwi (sód, potas, magnez, wapń), a także oznaczanie poziomu kwasu moczowego i glukozy. Tialorid należy podawać w jednorazowej dawce podczas – lub po posiłku. Pełny efekt działania Tialoridu występuje powoli (w niektórych przypadkach po 4 tyg.), toteż zwiększanie dawki leku powinno następować wolno i stopniowo. Przekroczenie dawki maksymalnej nie powoduje zwiększenia siły działania leku, natomiast zwiększa częstotliwość i ciężkość działań niepożądanych.

Lek można podawać w jednorazowej dawce lub dzielić ją na kilka mniejszych dawek. Nadciśnienie tętnicze: początkowo od pól do jednej tabletki na dobę; możliwe stopniowe zwiększanie dawki do 1-2 tabletek na dobę. Maksymalnie 4 tabletki na dobę. Niewydolność serca: początkowo od pół do jednej tabletki na dobę; zwykle 2-4 tabletki na dobę.

Cena do 5 zł.

50 tabletek, 1 tabletka zawiera 5 mg amiloridu i 50 mg hydrochlorotiazydu; Tialorid mite: 50 tabletek, 1 tabletka zawiera 2,5 mg amiloridu i 25 mg hydrochlorotiazydu.