Zapalenie wątroby lub uszkodzenie miąższu wątroby (zarówno obecne, jak i przebyte), zwłaszcza związane ze stosowaniem leków (polekowe);
zaburzenia krzepnięcia krwi; nieprawidłowości w morfologii krwi: zbyt niska liczba krwinek białych (leukopenia) lub płytek krwi (trombocytopenia); porfiria. Ostrożnie w niewydolności nerek, toczniu rumieniowatym układowym, chorobach trzustki.
Liczne!
Kwas walproinowy (i
walproinian sodu) nasila działanie neuroleptyków, leków przeciwdepresyjnych, inhibitorów MAO (IMAO), leków przeciwpadaczkowych, m.in. fenobarbitalu (phenobarbital, znany jako „luminal”), lamotryginy (
lamotrigine – nie stosować jednocześnie), fenytoiny (phenytoine), doustnych leków przeciwzakrzepowych, alkoholu. Inne leki przeciwpadaczkowe (karbarnazepina – carbamazepine,
fenytoina – phenytoine,
fenobarbital – phenobarbital) osłabiają działanie kwasu walproinowego. Nie stosować łącznie z klonazepamem (clonazepam); unikać łączenia z pochodnymi kwasu salicylowego (m.in.
kwas acetylosalicylowy – acetylsalicylic acid, znany jako „aspiryna”), imipraminą (imipramine), prymidonem (primidone), felbamatem, kodeiną (codeine), sertraliną (sertraline).
Ściśle indywidualne – w zależności od stanu klinicznego, wagi ciała, wieku oraz innych jednocześnie zażywanych leków; podawać w 2 lub 3 równych dawkach podczas posiłków; dorośli: na początku leczenia dawka leku powinna wynosić 10-15 mg na kg masy ciała na dobę (np. pacjent o wadze 70 kg powinien przyjmować od 700 do ok. 1000 mg kwasu walproinowego na dobę); w razie potrzeby możliwe stopniowe zwiększanie dawki o 5 mg na kg masy ciała tygodniowo, do 20-30 (i więcej) mg na kg masy ciała na dobę. Początkowa dawka wynosi zazwyczaj 150-300 mg na dobę i może być stopniowo podwyższana do optymalnej (przeciętnie 1000-2000 mg na dobę); po uzyskaniu trwałej poprawy możliwe stopniowe zmniejszanie dawki leku do dawki podtrzymującej.
–
kwas walproinowy, walproinian sodu