zapobiegawczo i leczniczo w chorobie afektywnej jedno- i dwubiegunowej (psychozie maniakalno – depresyjnej). Pląsawica Huntingtona. Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD), znana dawniej pod nazwą cyldofrenii lub
psychozy maniakalno-depresyjnej przejawia się znaczną zmiennością nastroju. Bieguny tego cyklu to
depresja czyli stan głębokiego smutku oraz
mania, czyli stan niekontrolowanego podniecenia. W fazie depresji chorzy tracą swoje dotychczasowe zainteresowania i niepotrafią odczuwać przyjemności, występuje brak zdolności koncentracji, niezdolność do aktywności życiowej i podejmowania często najprostszych decyzji, nadmierna drażliwość; pojawiają się liczne dolegliwości takie, jak bóle
głowy, mięśni, kręgosłupa, utrata apetytu, ciągłe
zmęczenie, nadmierna senność zwłaszcza w ciągu dnia z zaburzeniami snu w nocy. W fazie manii pacjentów rozsadza
energia, są radośni, gadatliwi, podczas rozmowy łatwo przeskakują z tematu na temat -gonitwa myśli, snują nierealne wizje i plany życiowe; zmniejsza się zapotrzebowanie na sen, podwyższona aktywność przeradza się w stan męczącego, bezcelowego pobudzenia, czasami agresji i urojeń. Choroba ma najczęściej przebieg okresowy (fazowy): wykres nastroju przypomina wtedy sinusoidę prądu zmiennego; kilkumiesięczne epizody depresji lub manii przedzielone są okresami normalizacji nastroju. Taki przebieg określany jest jako typ 1. W typie 2 występują naprzemiennie fazy depresji i manii Epizod maniakalny nieleczony trwa około czterech miesięcy, depresyjny zaś ok. pół roku; właściwe leczenie znacznie skraca długość obu faz. Leczenie obu faz jest odmienne-pacjent powinien być starannie obserwowany, gdyż przy zmianie fazy powinno być zmodyfikowane leczenie, w przeciwnym razie istnieje niebezpieczeństwo pogorszenia, np. stosowanie leków neuroleptycznych u pacjentów, którzy wyszli już z fazy manii pogłębi rozpoczynającą się depresję).
niedoczynność tarczycy; niewydolność krążenia, nerek; nadnerczy (choroba Addisona);
padaczka; zmiany w obrazie krwinek białych (obniżona liczba krwinek białych, czyli leukopenia); niedostatecznie kontrolowane nadciśnienie tętnicze; zaburzenia gospodarki wodnoelektrolitowej. Nie stosować u dzieci poniżej 12. roku życia.
60 tabletek, 1 tabletka zawiera 250 mg węglanu litu. nasila działanie trójcyklicznych leków przeciw depresyjnych. Łączne stosowanie z lekami neuroleptycznymi (m.in. chlorpromazine), karbamazepiną (carbamazepine) oraz lekami przeciwdepresyjnymi z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotonimy (SSRI) nasila ich toksyczność w stosunku do ośrodkowego układu nerwowego. Działanie toksyczne węglanu litu potęguje jednoczesne stosowanie leków moczopędnych z grupy tiazydów (chlorthalidone,
klopamid, hydrochlorothiazid, leki złożone zawierające te składniki), antybiotyków z grupy tetracyklin (doxycycline, tetracycline), antagonistów wapnia, metylodopy (methyldopa), niesteroidowych leków przeciwzapalnych, metronidazolu.
ściśle indywidualne w zależności od stanu chorego oraz stężenia leku we krwi. Zazwyczaj: 2-4 razy na dobę po 125-500 mg (250-1750 mg na dobę) – u osób w wieku podeszłym należy stosować dawki niższe.
cena do 5 zł.
60 tabletek, 1 tabletka zawiera 250 mg węglanu litu.
View Comments
Biorę od ponad roku. Minus jest taki że trzeba oddawać krew ale czuje się z tym lekiem bardzo dobrze. No i ta cena 0,00zł powalająca tak trzymać :)
Lithium carbonicum GSK jest bez otoczki. Dawka litu może być zwiększona nawet do 4 tabletek dziennie. Tabletki nie są małe, mają słono-gorzki smak i często zatrzymują się w gardle. Co wrażliwsi zwymiotują. Przyjmuję leki już od 12 lat, a po dwóch miesiącach co rano patrzę z obrzydzeniem na lit i nie mogę się zmusić do połknięcia Trudno mi uwierzyć, że koncernu farmaceutycznego nie stać na produkcję leku w osłonie.
Czy lekarstwo szkodzi na zęby ?