Lek przeciwarytmiczny zaliczany do grupy III wg klasyfikacji V. Williamsa.Czytaj ogólny opis: Opacorden. Pochodna benzofuranu o budowie chemicznej podobnej do budowy tyroksyny. Wykazuje jednak właściwości elektrofizjologiczne wszystkich czterech grup. Jego głównym działaniem jest wydłużanie czasu trwania potencjału czynnościowego, a w jego wyniku wydłużenie czasu refrakcji m. sercowego. Podobnie jak leki z klasy I amiodaron blokuje kanały sodowe, spowalniając szybkość powstawania potencjałów czynnościowych. Podobnie do leków z grupy II blokuje niekompetycyjnie receptory alfa i beta, jak również hamuje presynaptyczne uwalnianie neuromediatorów z neuronów adrenergicznych. Wywołuje także efekt chronotropowy ujemny na tkankę węzłową, co jest charakterystyczne dla leków z grupy IV. Nie wpływa na błonowy potencjał spoczynkowy. Spowalnia przewodzenie i wydłuża okres refrakcji w węźle zatokowym i przedsionkowo komorowym. Po podaniu dożylnym amiodaron zmniejsza napięcie mięśni gładkich naczyń, zmniejszając opór obwodowy i zużycie tlenu przez serce. W zapisie EKG wydłuża odstęp QT i PR, a także może powodować pojawienie się fali U oraz zmianę kształtu załamka T. Wystąpienie tych zmian jest istotne dla oceny skuteczności stosowanej dawki. Nie są one wskazaniem do odstawienia leku – należy ściśle monitorować stan pacjenta oraz nasilanie się zmian w zapisie EKG. Po podaniu doustnym praktycznie nie wpływa na czynność lewej komory. Powoli i w sposób zmienny wchłania się z przewodu pokarmowego, średnio w 50% (35-65%). Maksymalne stężenie w surowicy osiąga po 3-7 h po podaniu pojedynczej dawki doustnej, ale ustalanie się stężenia terapeutycznego w surowicy (1-2,5 µg/mL) może trwać 1-3 dni, a nawet wydłużać się do 1-3 tyg., mimo podawania dawek nasycających. W 96% wiąże się z białkami osocza. Amiodaron w znacznym stopniu jest kumulowany w tkankach, szczególnie w tkance tłuszczowej i w narządach o dużym przepływie krwi (wątrobie, śledzionie, płucach). Amiodaron jest rozkładany w wątrobie do czynnego metabolitu – desetyloamiodaronu, który w jeszcze większym stopniu odkłada się w tkankach. Jest wydalany z żółcią do przewodu pokarmowego. Czynność nerek nie wpływa na usuwanie amiodaronu z organizmu, proces ten przebiega dwufazowo i powoli. Po zaprzestaniu długotrwałego podawania amiodaronu jego stężenie w surowicy zmniejsza się o połowę w ciągu 2,5-10 dni. Dalsza eliminacja następuje dużo wolniej – w ciągu 26-107 dni (średnio 53 dni). Okres półtrwania czynnego metabolitu wynosi ok. 61 dni. Tak długi okres eliminacji jest najprawdopodobniej spowodowany powolnym usuwaniem leku ze słabo ukrwionych tkanek, np. z tkanki tłuszczowej. W 10-50% przenika przez barierę łożyskową. Przenika również do mleka matki (opinie dotyczące karmienia piersią podczas leczenia amiodaronem są podzielone, wskazania należy rozpatrzyć indywidualnie).
Dermatologia jest dziedziną medycyny, która zajmuje się diagnozowaniem, leczeniem oraz profilaktyką chorób skóry, a także…
Probiotyki, czyli wyselekcjonowane, żywe szczepy bakterii najczęściej z rodzaju Lactobacillus i Bifidobacterium oraz drożdzy Saccharomyces wchodzą w skład…
Lek Zolgensma jest pierwszą w świecie terapią genową stosowaną w leczeniu rdzeniowego zaniku mięśni(SMA). W…
Połączenie wit. D3 i K2 MK7 z wapniem pozwala wzmocnić układ kostny, dobrze wykorzystać wapń…
Dystrofia mięśniowa Duchenne'a jest chorobą genetyczną polegającą na powolnym zaniku mięśni, które są zastępowane przez…
Czarnuszce siewnej przypisywane są takie właściwości, jak: regulacja poziomu glukozy i lipidów we krwi oraz…
This website uses cookies.